Kategori: Kayıp Arkadaşlar Dosyası

Adanalı

Aralık 14th, 2025

Üniversitemin ilk birkaç ayını yurtta geçirdim. İlginç bir deneyimdi; hiç yaşamayanlar için doksanlarda bir üniversite yurdunda yaşamanın nasıl olduğuna dair kesin bir tarif yok. Ben bile aradan geçen otuz yıldan sonra yaşadıklarımı şöyle böyle hatırlıyorum, hatırladıklarım da sadece iyi anılardı. İyiyi ki de sadece onlar kalmış geriye. O iyi anılarda sadece arkadaşlıkla ilgili olanlardı. Demek ki yurtta yaşamın tek iyi tarafı arkadaşlıktı.

Kocaman bir yurt alanımız vardı. Ana kapıdan girince sağ tarafta erkek blokları sol tarafta da kız blokları sıralanıyordu. Blokların yarısı yeni yapılmıştı ve ben de o yeni olanlara yerleşen şanslılardan biriydim. Eski olanların tam olarak neden kötü olduklarına emin değildim, herhalde büyüklükle ilgili bir sorun vardı çünkü yurdun hiçbir yerinde konfor diye bir artı yoktu.

Yerleştirildiğim oda zemin kattaydı, herhalde giriş seviyesinde rahat ettiğim tek yer orasıydı. Kocaman kare bir penceresi vardı ve altı numaralı blok, benim kaldığım blok, girişteki ilk bina olduğundan pencereden giren çıkan herkesi görebiliyor, gelen geçenle muhabbet edebiliyordum. Odada dört ranza vardı, sekiz yatak ve hepsi de doluydu. Benim yatak kapının yanındaki ranzanın üst tarafındaydı, altımda Kayhan yatıyordu; kapının diğer tarafındaki ranzada Tuggi ile Mami kalıyordu; cam tarafındaki ranzaların birinde iki yabancı öğrenci ile odayı paylaşıyorduk, Kazakistan’dan gelen Çağrı ile Gagavuz Stanislav; diğer ranzanın altında Zafer yatardı onun üzerinde de Adanalı.

O kadar zaman geçmesine rağmen Adanalının dışında herkesin ismini hatırlamam çok garipti, oysa en iyi anlaştığım kişi oydu. Tam bir Adanalıydı, şu delikanlı olanlarından. Çok pis su borusu kullanırdı, onun sayesinde ilk kavgamızda acayip dayak yemekten kurtulmuştuk. Abartarak söylüyorum yüzlerce kişi üzerimize çullanmıştı ama Adanalı, nereden çıkardığını anlamadığımız bir sopayla herkesi pataklayıp göndermişti. “Asla boş gezmem,” derdi. Boş gezmemesine okeydim de o kocaman sopayı nasıl hiçbirimize çaktırmadan taşımıştı onu anlayamamıştık.

Köyde tarlada hasadı kaldırıp gelmişti, güneşte yanmış kapkara bir tenin arkasından parlayan menekşe mavisi gözleri vardı, onların arasında da hokka gibi küçücük bir burnu. İnanılmaz yakışıklı bir elemandı, uzun boyluydu, yapılıydı, onunla kampüse girdiğimizde tüm hatunların gözleri bizde olurdu. Buna rağmen annesinin dizinin dibinde büyümü, hiçbir kızın eli eline değmemişti. Tabii Edirne’deki ilk hafta da bu değişti, üst sınıflardan bir hatun Adanalıya takılmaya başladı, birkaç gün içinde de çıkmaya başladılar. Adanalı inanılmaz aşık olmuştu, ilk kez bir kızın elini tutuyordu, ilk kez öpüşüyor, ilk kez dans ediyor, ilk kez geceyi bir hatunla geçiriyordu. Onunla evlenmek istiyordu. Mezun olduktan sonra değil, hemen şimdi. Daha bir haftadır çıkıyorlardı, Adanalıya göre çok şey yaşamışlardı ama bakalım kız için de bu yaşananlar o kadar olağanüstü müydü? Benim için değildi, Zafer için ya da Kayhan için de değil. İkinci hafta bir çift yüzükle çıktı karşımıza, onunla nişanlanacaktı, öyle ciddi bir şey değil kendi aralarında tatile kadar ciddi olduğu anlaşılsın diye sonra ikinci dönemden önce aileler tanışırdı, kız istenirdi yazın da düğün yapılırdı. Çok hızlı gitmiyor muydu? Gidiyordu tabii ama kendince yavaşlamasını gerektirecek ne vardı ki?

Onu vazgeçirmeye çalıştım. Kızın da kendisi gibi düşünüp düşünmediğini sordum. Tabii ki kız da evlenmek istiyordu, niye istemesin ki? Ama kız istemedi, o sadece iyi vakit geçirmek istiyordu, eğlenmek, takılmak, üniversitenin tadını çıkarmak, ne de olsa mezun olduktan sonra tantanalı bir iş hayatına atılacaktı, dağıtmak için başka zamanı olmayacaktı.

Kız onu reddetti, üstüne de onula ayrıldı; yaşadıklarının çok özel anılar olduğunu ve bunları bir ömür boyunca kalbinde taşıyacağını söyledi ama birine bağlanamayacak kadar gençti. Adanalı, terk edildiği günün akşamında yurda gelmedi. Neler olduğunu bilmediğimizden onu gelmemesini kafamıza takmadık. Sonra birisi koşarak odamıza girdi, “Adanalı,” dedi “atlayacak!”

Adanalı ilk defa bir aşk yaşamıştı ve terk edilmenin, sevilmekten daha yoğun bir duygu olduğunu ilk defa tadıyordu. İnsanlar terk edildiklerinde çoğunlukla saçmalarlar ama intihar etmek, onsuz yaşayamam tarzı davranışlar sergilemek endişeli bir durumdu, hem terk eden hem de terk edilen için. Adanalının olayında onu terk eden kıza durum haber verildiğinde hiç oralı olmadı, hatta ne kadar doğru bir karar verdiğini söyledi, salakça bir iki espri de yaptı, benim için ölmeye hazır çok erkek var tazında.

Kimse Adanalıyı çatıdan indiremedi, artık yaşamak istemiyordu. Çok gururlu bir çocuktu, dediğim gibi tam bir Adanalıydı, delikanlı olanlarından. Onu ancak üç katlı bir binadan aşağı atladığında ölmeyip sakat kalacağını söylediğimde indirebilmiştik. Öyle ya, yurtta tüm binalar en fazla üç katlıydı, belki çıkıp geldiği tek katlı evlerle dolu köyüne göre bu binalar çok büyük gelmiş olabilirdi ama aşağı atlayıp ölecek kadar da yüksek değillerdi.

O akşamdan sonra Adanalı bir daha eskisi gibi olmadı, vaktinin çoğunu yurtta geçiriyor, yataktan bile çıkmıyordu. Bir iki kere onu zorla şehre indirebildik, o da kimsenin ortalıklarda olmadığı çok erken bir saatte ama okula bir daha adımını atmadı. Zaten dönemi de tamamlamadan ayrıldı Edirne’den. Finallere bir hafta vardı, biz okuldayken eşyalarını toplayıp bir helallik bile almadan Adana’ya döndü, bir daha da geri gelmedi. Ben zaman en iyi ilaçtır diye ona biraz zaman vermiştim, dolu dizgin kendi hayatımı yaşamakla meşguldüm. Bir ay kadar önce arkadaşlarla da bir eve çıkmıştım. Arada bir zorla onu eve atıyor, özellikle hafta sonlarını birlikte geçirmeye çalışıyordum. O nadir zamanlarda Adanalı eskisi gibi oluyordu. Belki Demetlerle kampa girmemiş olsaydım ayrılmazdı, belki de acayip çuvallayacağım için dönem sonunda ikimiz de okulu bırakırdık. Ondan bir daha hiç haber alamadım, köye döndüğünü umuyorum çünkü en mutlu olduğu yer orasıydı.
Demet & Figen

Kasım 6th, 2025

Hepimiz ilk defa evlerimizden uzaklaşan tiplerdik. Bu durum hepimizi farklı etkiledi ama çoğumuz acayip dağıttık. Erkekler için çok büyük sorun yoktu, gerçi bizim tayfadan toparlanamayıp okulu bırakanlar da vardı ama genelde hepsi bir şekilde okulu bitirdi. Tahsinler benden bir yıl sonra mezun oldu. Nevra ilk yılında bırakıp yeniden sınava girdi ve başka bir şehirde başka bir bölüm okudu. Aslı birkaç yıl direndi sonra o da bırakıp yeniden sınava girdi ve aynı şehirde, farklı bir bölüm kazandı. Biz yani Demet, Figen ve ben dört yılda mezun olduk.

Hikayelerini tam olarak hatırlayamıyorum, daha önce tanışıyorlar mıydı, liseyi birlikte mi okumuşlardı, emin değilim? Ancak yıllardır birlikteymiş gibi uyumluydular. Onlar ilginç bir şekilde dağıttıkları halde çabuk toparlananlardı hem de benim gibi başkalarından yardım almadan. Çevremdeki hiç kimseye benzemiyorlardı, çok farklıydılar sanki daha önce bu devri yaşamış ve hatalarından ders alıp aynı yanlışları yapmıyor gibiydiler. Belki daha önce başka bir şehirde başka bir bölümü bırakmak zorunda kalmışlardı, kim bilir? Samimiyetleri de oradan kalma olabilirdi.

Gerçek ne olursa olsun onların yakınlığı sayesinde okul değiştirmek zorunda kalmadım diyebilirim çünkü mecbur olmadıkları halde toparlanmamı sağladılar. Açıkça bir tavsiye verdikleri olmadı, sürekli size akıl veren o çokbilmişlerden değillerdi. Dediğim gibi onlar ben dağıtırken yanımda olan kişilerdendi. Tek farkla, ben dahil herkes kendisini ortamın kralı gibi hissederken onlar önemsiz soylular gibi arka planda kalıyorlardı. Bizimle eğleniyor; kafedir, bardır birlikte her ortama girip çıkıyorlardı ama söz konusu derse girmek, sınavlara hazırlanmak olunca mazeret kabul etmiyorlardı. Bana yardımcı oldukları konu da buydu; ne zaman sınavlara hazırlanmak üzere evde kamp kursalar beni de yanlarına alıyorlardı. İlk yıl sınavlardan çakmamamın nedeni işte buydu.

İlk yıl derslerinden ne kadar çok geçerseniz o oranda mezun olma ihtimalin yükselirdi. Dağıtanlar için toparlanmanın zorluğu bundandı. Kayhan gibi insanlar ilk yılın popülerliğine kapılıp neredeyse tüm derslerden çakıp daha ilk yıldan artılıyorlardı ve ikinci yıllarında da sınıf arkadaşlarıyla aynı derslere girememek onları psikolojik olarak yaşlandırıyordu. Çömezlerin arasında kalmak da ruh hallerine çok iyi gelmediğinden yine devamsızlık yapmalar, sınavlardan düşük not almalar başlıyordu. Böylece içinden çıkılamaz bir kısır döngüye düşüyorlardı. Akıllı olanlar okulu bırakıp yeniden sınava giriyordu. İlk yıl sendromundan kurtulamayıp kendini kral sanmaya devam edenler yıllarını boşa harcayıp en sonunda okuldan atılıyordu.

Şimdi düşününce aslında sadece köle olduğumu fark ediyorum. Kızlar beni resmen kullanmıştı ancak o zamanlar kendimi inanılmaz cool hissediyordum, iki kızla bir ay aynı evde, tam anlamıyla rüyalarımı yaşıyordum. Demet ile Figen çok güzel kızlardı. O üniversiteye adım attıklarında zamanı durduran hatunlardan değillerdi belki ama çekiciydiler. İsimleri artık tekerleme gibi geldiğinden tam olarak hangisinin Demet ve hangisinin Figen olduğuna emin değilim. Birinin kıvırcık sarı, diğerininse kestane rengi uzun düz saçları vardı. Birisi balık etli öteki neredeyse sıfır bedendi. Aynı boydaydılar, ikisi de benden yarım kafa kısaydı. Karakterleri ikiz derecesinde aynıydı, herhalde bu kadar iyi antlaşmaları da bundandı.

Vizelerden çok kötü notlar almıştım ve açıkçası hiç de umursamıyordum. Aynı motivasyonla finallere de girmeye hazırlanıyordum ki tesadüfen girdiğim bir ders sonrası bir koluma Demet diğerine Figen girerek beni doğruca evlerine götürdüler. Sınavlara iki hafta kalmıştı ve onların hazırlanma kampı resmen o gün başlıyordu. Bir Pazartesi’ydi ve o günden sonra finaller de dahil tam bir ay onlarda kaldım. Kaçmamamdan emin olmak için okula birlikte gidip birlikte dönüyorduk. Okulda, teneffüsler dahil bir an bile beni yalnız bırakmıyorlardı. Bana rehabilitasyona girmiş bağımlılar gibi davranıyorlardı ki şimdi düşününce geçekten de öyleydim.

İnanılmaz bir aydı. Kızlar sadece yemek ya da alışveriş yapılması gerektiği zamanlarda bana ev arkadaşları gibi davranıyorlardı onun dışında sanki evde yokmuşum gibi rahat hareket ediyorlardı. İlk bir iki gün garip gelmiş ancak sonrasında onların rahatlığı bana da geçmişti. İhtiyaç olduğunda ayak işleri yapıyordum, sigara ya da bira bitince tekele gidip alan kişi bendim ki bu genelde gece geç saatlerde oluyordu.

İlk gece salondaki kırmızı kanepede yattım. İnanılmaz rahatsızdı. Eğer orada yatmak zorunda olsaydım herhalde bir yolunu bulup kaçardım ama kızlar beni kurtarmayı kafalarına koyduklarından beni kendi odalarında ağırladılar. Dönüşümlü olarak bir hafta Demet’te, bir hafta da Figen’de kaldım. Bir kişiye bile dar gelen tek kişilik yatakta iki kişiyi yatmak zorunda bırakmak, hem de kendi evlerinde bana çok üzücü gelmişti ama kızlar kahvaltıda harika bir gece geçirdiklerini söyleyerek beni rahatlattılar.

Tüm yıl kızların böyle bir disiplin içinde yaşadıklarını sanmıyorum, herhalde sadece sınav dönemlerinde bu şekilde bir düzene geçiyorlardı. Çuvalladığım ilk vizeler hariç diğer tüm sınavlarda, dört yıl boyunca kızlara evlerindeki kampa katıldım. Kız arkadaşlarım bundan çok da memnun olmadılar. Üniversite yıllarımda ayrılıklarımın hemen hepsi bu sınav dönemlerine denk geliyordu. Zaten kim sevgilisinin iki kızla haftalarca eve kapanmasını kabul edebilirdi ki?

Çok derslere giren biri değildim, girdiklerimin çoğunda da uyurdum. İyi notlar almaya başlayınca hocalar beni hep kopya çekmekle suçladılar ama hiç çekmedim. Kopya çekmeyen bir tip olduğumdan değil, tüm lise hayatım kopya ile geçti. Hayır, sınavlarda başarılıydım çünkü Demet-Figen ikilisi sınav kamplarında sürekli bana ders anlatıyorlardı. Resmen bire bir ders alıyordum. Onlar anlatarak tekrar yapmış oluyorlardı ben de dersleri bu şekilde öğrenmiş oluyordum.

Demet ve Figen’le inanılmaz uyumluyduk ama arkadaşlık dışında bir ilişkimiz hiç olmadı. Hatta sınav dönemleri dışında doğru dürüst bir muhabbetimiz bile yoktu. O ilk kamp dönemindeki finaller bitip tüm derslerden inanılmaz bir şekilde geçtiğimi öğrendikten sonra toplu bir kucaklaşmadan sonra ikinci dönemin vizelerine kadar neredeyse selamlaşmadan öte muhabbetimiz bile olmadı. Bazı geceler yine orda burada dağıtırken karşılaşıyorduk ama o kadar. İlk başta kızların o bir aylık kampta yaşananları unutmak için benden uzaklaştığını düşünmüştüm. Hepimizin hatırlamak istemeyeceği kadar garip anılar biriktirdiğimiz bir süreydi, sınav heyecanı geçtikten sonra ben bile sessizce bir düşünüp ne yaşadığımı sorguladım. Sırf kızlar istediği için yaptığım bazı hareketleri şimdi dahi hatırlarken utançla yüzüm kızarır, kesin kızlar da böyle hissediyordur diye tahmin ediyordum. Meğer öyle değilmiş. İkinci dönemin ilk vize sınavları yaklaştığında kızlar bir okul çıkışı yine kollarıma girerek beni doğruca kampa soktular.

Onları en son mezuniyette gördüm. Keplerimizi havaya atıp birbirimize sarıldıktan sonra herkes kendi hayatına döndü. Okul bitince tüm bağlantımız koptu. Onları bir daha hiç görmedim. Yıllar sonra bir şekilde Demet ya da Figen’e ulaşmaya çalıştım ama olmadı. Ortak arkadaşlarımızdan kimseyle görüşmüyorlardı, sosyal medyada da yoktular. Herhalde kızlar bulunmak istemiyorlardı.

Mezun olduktan bir yirmi yıl sonra bizim bölüm bir mezunlar günü organize etti. Çok mezun veren bir bölüm değildik bu nedenle çok kalabalık olmasını da beklemiyordum. Özellikle benim okuduğum dönemden kimse yoktu, bir çömezlerden Güneş vardı bir de görmeyi en son beklediğim hatta mezun olduğuna bile şaşırdığım üst sınıflardan “Kuş” diye seslendiğimiz ve gerçek adını bir türlü hatırlamayan bir arkadaş vardı. Özellikle birini görmek için geldiğini söylemişti. Ben de öyle. Ne yazık ki ne Demet ne de Figen gelmemişti.

Kategori: Kayıp Arkadaşlar Dosyası

Adanalı

Demet & Figen